La crise financière qui étreint la Grèce a entraîné de nouveaux affrontements entre travailleurs manifestants et police [en anglais], tout dernièrement au pied de l’Acropole d'Athènes le 13 octobre, lorsque les unités anti-émeutes ont lancé des lacrymogènes sur des employés contractuels du ministère de la Culture et du Tourisme, qui protestaient contre leurs salaires impayés et exigeaient des contrats permanents. Les manifestants cherchaient à se barricader à l'intérieur de l'Acropole, un site touristique majeur, menaçant d'en bloquer l'accès jusqu'à la fin du mois.

Les journalistes citoyens étaient absents de la scène, mais une vidéo d'amateur des heurts a circulé :

Les réactions ont été contrastées sur Twitter, qui bruissait de commentaires d'utilisateurs regardant devant la télévision se dérouler les événements.

L'an dernier, le ministre de la Protection Civile -remplacé depuis- avait promis de bannir les produits chimiques de la police, un engagement qui reste à honorer par le gouvernement.

Dimitris Tsigos a été horrifié par l'utilisation de gaz lacrymogène sous le “rocher sacré”, disant :

C'est absolument horrible et répugnant. Gazer les manifestants à quelques mètres du Parthénon, l'ultime refuge de l'Antiquité. #EU

Il a aussi récupéré un slogan célèbre du ministère de la Culture et du Tourisme, devenu depuis des années la cible de nombreuses plaisanteries :

La campagne “Respirez votre gaz en Grèce” a repris. A présent en direct à l'Acropole. #TeargassedInAcropolis

Le politologue Christos Valtadoros a critiqué les employés manifestants

Συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού που δεν σέβονται τον Πολιτισμό…

… et le juriste George Giannaros a mis en doute les revendications et la méthode choisie pour protester :

Ο ορισμός της δημοκρατικής διεκδίκησης: να αξιώνεις μονιμότητα στο Δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ παράνομα και να αλλάζεις κλειδαριές στην Ακρόπολη. WIN

Exarvi suggère des méthodes de protestation moins turbulentes

Οι συμβασιούχοι που διαμαρτύρονται θα έπρεπε να κάνουν μια “θεαματική” διαμαρτυρία αφήνοντας όμως τους τουρίστες να μπαίνουν Ακρόπολη

Le producteur de cinéma Yannis Koutsomitis est catégorique :

Απαράδεκτο και αισχρό το να είναι απλήρωτοι. ΙΜΟ όμως η Ακρόπολη δεν κλείνει ποτέ, αλλά ποτέ. Για κανένα λόγο. Τέλος.

Le journaliste au chômage @The_Stranger_gr a observé avec stoïcisme que les manifestations et la violence policière sont devenues depuis quelques années un style de vie :

Ξυπνάς. Βλέπεις στην τηλεόραση μπάτσους να πετάνε δακρυγόνα και να κυνηγάνε διαδηλωτές. “Just another normal day in Athens”, σκέφτεσαι.

S'inscrivant en faux contre cette vision, le photographe Craig Wherlock accuse le gouvernement d'intransigance sur son blog [en anglais] :

Une fois de plus les autorités ont mêlé indifférence, incompétence et violence disproportionnée en un cocktail volatil qui confirme la pire opinion de beaucoup de Grecs sur le gouvernement.

Au lieu de la négociation et de la discussion, ce sont les matraques et les gaz lacrymogènes qui ont été utilisés, de façon à exacerber une situation tendue et à envoyer au monde extérieur le message que la Grèce est rongée par la confrontation violente. Ce n'est évidemment pas le cas, mais en fournissant de telles images les autorités font tout ce qu'elles peuvent pour promouvoir cette idée.

Sur son blog, krotkaya accuse l'Etat d'avoir abandonné financièrement les sites archéologiques et livre d'amères réflexions sur la signification moderne de la culture :

Αν για μας ιστορία και πολιτισμός είναι καλά για τα μουσεία και τα σχολικά εγχειρίδια και η ζωή μας είναι αλλού, τότε προφανώς αποτελούν προσβολή οι συμβασιούχοι που διαμαρτύρονται στην Ακρόπολη, το πανώ του ΚΚΕ στον Παρθενώνα ή το φώτοσοπ του Focus. Τι μας θυμίζει άλλωστε αυτό το συγκεκριμένο μνημείο: το μέτρο της Αρχαίας Αθήνας, την ισορροπία, τη λογική, το δημοκρατικό πολίτευμα. [..] Αν το βλέπεις έτσι το μνημείο, ζωντανό, παλλόμενο, αναπνέον -τότε μάλλον θα κατάλαβες πως το έπιασε δύσπνοια όταν του έριξαν χημικά οι μαντραχαλάδες [..] Δεν είναι σήμερα που συνέβη η αμαύρωση του πολιτισμού στην Ελλάδα: αυτό που συνέβη σήμερα ήταν το κερασάκι στην τούρτα της πολιτικής υπονόμευσης και σαμποτάζ του πολιτισμού, που επικρατεί εδώ και πολλά χρόνια

Sotiris Koukios n'a pas de réponses simples, que des questions qui accaparent le discours public depuis des années :

μέχρι που φτάνει το δικαίωμα της διαμαρτυρίας; Υπάρχουν όρια τελικά; Θα βοηθήσει ως πίεση η προβολή διεθνώς των διαμαρτυριών; Θα βελτιώσει σε κάτι τις ζωές όλων μας αλλά ιδιαιτέρως αυτών που διαμαρτύρονται;

Ποιο είναι το όριο της αντίδρασης της κυβέρνησης; ειδικά όταν το δημόσιο έχει άδικο και δεν έχει πληρώσει τους ανθρώπους επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Η απάντηση είναι τα ΜΑΤ; Και η σύγκρουση με τέτοιο τρόπο αποτελεί κατά την κυβέρνηση λύση; Βελτιώνει σε τίποτε την θέση της διεθνώς; Βελτιώνει σε τίποτε την οικονομική κατάσταση της χώρας;